¡Viva Nicaragua Libre!

Hey Allemaal,

bij deze weer een nieuwe reisdagboekperiode, namelijk Nicaragua! Woensdagnacht ben ik in gezelschap van 25 SIB-ers(M´n studentenvereniging) vertrokken met de bus vanuit Utrecht, om vanaf Brussel, via New York, naar San José in Costa Rica te vliegen. Met reeds de nodige jetlag hebben we daar een paar uurtjes geslapen, om daarna om 3 uur ´s nachts een Ticabus naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua te nemen. Ik ben nu de trotse eigenaar van iets van 4 of 5 nieuwe stempels in mn paspoort.

Rond een uur of 11 ´s ochtends waren we er eindelijk, na de douane bij de grens gepasseerd te zijn, met al het nodige gedoe. Iedereen was op zijn zachts gezegd moe, en het weer was druilerig(regenseizoen betekent schijnbaar toch wel echt regenseizoen), dus behalve een beetje de omgeving van het hostel verkennen hebben we niet veel gedaan. ´s Avonds met zn 26-en in een restaurantje gegeten, en ontzettend afgezet natuurlijk. Stel je ook maar eens voor hoe je met 26 man de rekening moet delen. Precies, zo erg was het haha.

´s Avonds nog met een man of 12 naar een karaokebar om de hoek gegaan, echt een ontzettend foute tent. We hebben in 1 keer een hele lijst liedjes aangevraagd, en hebben toen gewoon maar elk liedje met zijn twaalven heel hard lopen blèren vanaf onze tafels. Klassiekers als Barbie Girl, Piano Man, Born to be Wild, het kwam allemaal voorbij. Redelijk op tijd naar huis gegaan om lekker te gaan slapen.

Vandaag was een heel wat spannendere dag! 19 juli is in Nicaragua de dag van de Revolutie, een heel populaire nationale feestdag. We zijn met de taxi naar de Plaza de la Republica gegaan, waar langs de grote wegen al ontelbare kraampjes stonden opgesteld. Iedereen wilde ons water, bier of allerlei sieraden en vlaggetjes verkopen. Bijna alle mensen droegen Rood en Zwart, de kleuren van de regeringspartij FSNL. Overal wapperden rood en zwarte vlaggen, en zulke vlaggetjes werden ook verkocht.

Na een kijkje te hebben genomen bij de oude kathedraal(ooit uitgebrand dus niet heel spannend, je kon er niet in), en de voorkant van het Museo Nacional(Revolutiedag, dus gesloten), wilden we een kijkje gaan nemen bij het beeld van Sandino. Voor de Peking Express kijkers onder ons; dat zwarte ´beeld´ boven op de heuvel, dat de deelnemers moesten groeten. Vanaf dit hoge punt was er een mogelijkheid tot naar beneden roetsjen over een meer, over een kabelbaan, wat we natuurlijk allemaal graag wilden(Eten en activiteiten en etc is vrij goedkoop hier).

Nadat ik alle instructies getolkt had(van alle 26 man spreken ik en nog 2 meisjes Spaans) kon de helft van de groep aan de afdaling beginnen. Het was echt heel erg vet! Miss moeilijk in te denken hoe het eruit zag, zal de volgende keer wel wat gemaakte foto´s plaatsen. Je hing iig op flinke hoogte, eerst boven een bossige helling, en daarna boven een meer, en het ging erg hard. Was heel erg gaaf dus!

Na dit avontuur hebben we ons in het inmiddels erg drukke Revolutie gewoel gewaagd. Het was inmiddels zo druk dat het niet altijd even prettig meer was. We werden sowieso heel erg aangestaard als zijnde ´Gringo´s´, wat ons ook vaak nageroepen werd. Veel meer dan in Venezuela of Zuid-Afrika had ik het gevoel. Hoewel sommige mensen ons wel toelachten of zelfs op de foto met ons wilden, hadden we soms ook het gevoel dat mensen ons enigzins onvriendelijk aankeken. Een aantal dachten waarschijnlijk dat we Amerikanen waren, die hier, zeker op de dag van de Revolutie, behoorlijk uit de toon zouden vallen.

Toen het echt niet prettig meer was zijn we, na nog een hele tijd door mensenmassa´s te moeten, maar op zoek gegaan naar een taxi terug naar het hostel. Hier hebben we even wat gerelaxed, en we zijn net met een groepje van 4 meiden wat gaan eten. Na het gedoe van de eerste avond was min of meer duidelijk dat met zijn 26-en eten toch niet zo praktisch was.

Al met al heb ik tot nu toe een heel erg leuke tijd, een gezellige groep mensen, en zelfs al een beetje een kleurtje(vandaag was het grotendeels heel zonnig, hoewel we ook nog in een flinke regenbui rondgelopen hebben). Ik zal later wat foto´s proberen te uploaden, en zeker meer te vertellen hebben want morgenochtend reizen we al weer verder.

Ik zou zeggen: ¡Hasta la proxima!

Besos, Anne-Carlijn